Millennials hebben totaal geen realistisch wereldbeeld. Of in ieder geval niet van wat ze verwachten binnen een baan, hoor ik (oudere generatie) werkgevers verzuchten. Ze leerden dat alles binnen hun bereik ligt en zingeving is het toverwoord. Zien ze ergens het nut niet van in, dan doen ze het gewoon liever niet. Maar dan de werkgevers. In hoeverre is wat zij vragen van millennials, wél realistisch?
Neem de 22-jarige, pas afgestudeerde HBO-er die ik laatst sprak. De grootste moeite een baan te vinden in het verlengde van zijn studie, dus generiek aan het werk in sales. De verwachtingen die hem daar werden opgelegd, maakt zelfs de meest door de wol geverfde salestijger met moeite waar.
Neem de 22-jarige, pas afgestudeerde HBO-er die ik laatst sprak. De grootste moeite een baan te vinden in het verlengde van zijn studie, dus generiek aan het werk in sales. De verwachtingen die hem daar werden opgelegd, maakt zelfs de meest door de wol geverfde salestijger met moeite waar.
Denk 60-urige werkweek, geen enkele vorm van training en irreële targets. Vind je het gek dat deze millennial zich achter de oren krabt over de zin van dit alles? Ja, deze generatie heeft andere verwachtingen van een baan. Dat wil alleen niet persé zeggen dat verwachtingen van werkgevers een hoger realiteitsgehalte hebben. Begrip van en voor de wederzijdse verwachtingen zou een mooi begin zijn. Of vrij naar een niet nader te noemen serie: ‘Millennials zijn niet raar, ze zijn alleen maar heel bijzonder’. Bijzonder belangrijk.
